Mijn bevallingsverhaal

Bijna twee weken geleden ben ik bevallen van onze prachtige dochter Maya. Vlak nadat ik dit bekend had gemaakt op social media kreeg ik veel lieve privé berichtjes. Eén van de vragen die ik veel kreeg is of ik meer wilde schrijven over de bevalling. Ik had daar eerlijk gezegd nog niet over nagedacht, maar na een vraag die ik stelde op Instagram Stories besloot ik mijn verhaal toch te schrijven. Jullie willen graag de ‘real deal’ en niet het ‘mooie’ verhaal. Nu kan ik je alvast geruststellen, het was een bevalling redelijk uit het boekje. Als je benieuwd bent kun je verder lezen.

De aanloop naar de bevalling

Op maandag 22 oktober was ik uitgerekend. Omdat ik gedurende mijn zwangerschap aardig wat kwaaltjes heb gehad, was ik er wel klaar mee. Toen ik de uitgerekende datum bereikte was dat stiekem toch een domper, al wist ik natuurlijk hartstikke goed dat ik er vanuit moest gaan dat de kans dat ons eerste kindje wat later zou komen groot zou zijn. Op die maandag had ik toevallig mijn controle gepland bij de verloskundige. Ze deed een inwendig onderzoek en ik bleek 1 cm. ontsluiting te hebben. Nu wil dat nog niets zeggen, want je kan langere periode rondlopen met wat ontsluiting. Voorafgaand aan de bevalling moet de baarmoedermond wat kantelen en korter worden, ook dit was schijnbaar al een beetje begonnen. De verloskundige stelde voor dat als ik het zou willen, ze mij kon strippen. Hierbij woelt de verloskundige met haar vingers om het hoofdje van de baby heen om de vliezen van de baarmoedermond los te maken. Hierdoor kan er het stofje prostaglandine worden aangemaakt, wat ervoor zorgt dat je baarmoedermond zachter wordt gemaakt. Ik had zoiets van ‘doe maar, want baat het niet, schaadt het niet’. De laatste periode van mijn zwangerschap zat ik dagelijks een paar uur in bad, waarin ik stiekem veel had gelezen. Ik had dan ook van alles gehoord en gelezen over strippen dus wist niet zo goed wat ik moest verwachten. Ik moet zeggen dat ik het geen pijn vond doen, maar heel prettig vond ik het ook niet. Ik had ook gelezen dat er vrouwen zijn die er niets van voelden, dat begrijp ik oprecht niet. Ik bedoel er zit toch iemand met haar vingers in je te woelen… Anyway, ik was gestript en het wachten begon…

Dinsdag 23 oktober

Toen ik dinsdagochtend wakker werd was het eerste wat ik dacht ‘scheisse, nog steeds geen baby’. Tsja, dat was zo’n beetje iedere ochtend wat ik dacht gedurende twee weken. Ik had weer voor geen meter geslapen, dus toen mijn man ’s ochtends naar zijn werk ging bleef ik nog even in bed liggen tot een uur of 11. Op dinsdag ga ik altijd bij mijn moeder lunchen, want dan past zij op mijn nichtje. Nadat ik daar lekker wat had gegeten ging ik maar weer naar huis toe. Ik had wat lichte kramp in mijn onderbuik en rug en had verwacht dat dit een soort voorweeën waren. Ik besloot dan ook maar weer in een lekker warm bad te gaan liggen. In bad voelde ik de krampjes nog steeds, maar het was niet storend en ik had niet het idee dat er een ‘ritme’ in zat. Tegen 5 uur ging ik uit bad en besloot ik dit toch maar eens bij te gaan houden. Tot mijn verbazing had ik de krampen iedere 4 minuten en ze hielden een minuut aan. Hmm, zou het dan toch begonnen zijn? Ik besloot mijn man nog niks te laten weten, hij zou nog even overwerken en zodra hij thuis zou komen zouden we eten en dan zou ik het wel vertellen. Toen hij rond kwart voor 7 thuis kwam en we aan het eten waren zei ik dat ik al bijna 2 uur aan het timen was. Ik twijfelde alleen heel erg of dit wel het begin was, aangezien ik totaal geen pijn had en het allemaal prima te doen was. Ik besloot nog even af te wachten en rond half 8 belde ik dan toch de verloskundige. Toen zij tegen half 9 langskwam, bleek ik 3 cm. ontsluiting te hebben. Yessss, het lijkt begonnen te zijn! Zodra de verloskundige weg was, namen de weeën toe. Ik kreeg iedere 3 minuten een wee die (ruim) 1 minuut aanhield en ze begonnen wat pijnlijk te worden. Toen de verloskundige iets na 23.00 uur langskwam zat ik op 5 cm. ontsluiting. YES! Omdat ik graag in het kraamhotel wilde bevallen, gaf ze aan dat we hier naartoe konden gaan. Ik wilde dit alleen nog niet. Thuis kon ik nog goed ontspannen en de weeën prima opvangen. Mijn man stelde daarop voor om tegen 1.00 uur in het kraamhotel af te spreken en dat vond ik een prima plan. Wederom namen de weeën toe zodra de verloskundige de deur uitstapte. Oef, nu werd het toch wel een beetje pijnlijk.

Ik nam nog even de tijd om allerlei appjes te beantwoorden. Zo, die mensen zouden niet gaan verwachten dat ik op het punt van bevallen stond. Mooi! Heb ik toch even iedereen kunnen misleiden ;-). Mijn man pakte de laatste spulletjes bij elkaar en ging alvast e.e.a. in de auto zetten. Rond 00.30 uur reden we naar het ziekenhuis toe. Fijn lekker midden in de nacht. Niemand die je ziet en we konden lekker doorrijden. Toen we thuis weg reden vertelde ik nog tegen mijn man dat ik het zo’n gek idee vond dat we nu met zijn tweetjes op pad gingen om waarschijnlijk op woensdag met zijn drietjes weer terug te keren. Een gek moment, want toen realiseerde ik mezelf pas echt dat het allemaal begonnen was. Onderweg heb ik drie keer een pittige wee opgevangen, wat niet heel prettig was in de auto maar het was allemaal nog prima te handlen.

Woensdag 24 oktober

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen was ik in dubio. Het is toch een stukje lopen naar het kraamhotel, maar ik wilde eigenlijk niet in een rolstoel. Ik voelde mezelf namelijk best oké, alleen tijdens een wee moest ik echt even zitten. Onderweg naar het kraamhotel zijn we dan ook twee keer gestopt haha. Eén keer recht voor de ingang van het ziekenhuis plofte ik neer op een bankje en iets verderop bij het restaurant. Zodra we aankwamen bij onze kamer werden we ontvangen door onze verloskundige. De kraamhulp van het kraamhotel had het bad al lekker vol laten lopen. Ik had een kamer met bevallingsbad, aangezien ik het idee had dat ik dit wel eens heel fijn kon vinden. Ik heb een kwartiertje in bad gezeten en om 1.30 uur vroeg ik aan mijn verloskundige of ze weer wilde controleren hoe ver ik was. Op dat moment had ik 7 cm. ontsluiting en stelde ze voor om mijn vliezen te breken. Toen ik haar de ‘haaknaald’ zag uitpakken waarmee ze dat zou doen sloot ik mijn ogen maar. Ik ga altijd in beelden denken en alles rondom een bevalling vind ik ronduit smerig. Toen ik een wee had brak ze mijn vliezen en ik had echt het idee of ik alles onder aan het plassen was. Voor mijn gevoel kwamen er liters vruchtwater uit mij, maar dat valt natuurlijk reuze mee in het echt ;-). Het vruchtwater was helder dus dat betekende dat ik gewoon in het kraamhotel kon blijven met mijn eigen verloskundige, YES!

Inmiddels was het tegen 2.00 uur en ging ik nog even terug in bad en toen werd het echt pittig. Vriendinnen vertelden al dat de laatste ontsluitingsweeën pittig zijn en dat kan ik alleen maar beamen. Ik kon geen enkele houding vinden waarin ik de weeën fatsoenlijk weg kon puffen, al zat ik wel in mijn eigen wereldje. Bij iedere wee had ik de hand van mijn man vast waar ik goed in kon knijpen. Ook fungeerde zijn arm voor mij als steun voor mijn hoofd. Rond 3.00 / 3.30 uur wilde ik persé dat ze weer zou checken hoe ver ik was. Tijdens sommige weeën zei ik tegen mijn man ‘ik trek dit NIET meer’… maar zodra de wee in hevigheid afnam voelde ik dat ik nog bergen energie had. Toen de verloskundige mij weer controleerde bleek ik al 9 cm. ontsluiting te hebben. Ze stelde voor dat ik op een zij ging liggen, wat het indalen van de baby zou bevorderen. Man, dit was vre-se-lijk. Ik lag niet lekker, de weeën waren pijnlijk en ik wilde gewoon dat mijn baby eruit ging. Toen mijn man op een gegeven moment weer vroeg aan de verloskundige om te checken hoe ver ik was, werd dat nog niet gedaan. Nog geen kwartier later zei ik dat ik toch echt wilde dat ze weer ging controleren hoe ver ik was, want ik had al een tijdje drang om te persen. Ik werd aangemoedigd om een beetje ‘mee te duwen’ tijdens mijn weeën, want hoe verder de baby was ingedaald.. hoe sneller het met persen zou gaan (boy, did I knew….). Ze controleerde mij vervolgens en ik had 10 cm. ontsluiting. YESSSSSS. Het persen kon beginnen.

Iets voor 4.30 uur begon ik met persen. En persen. En persen. En persen. Ik ging van het bed naar de baarkruk, om vervolgens weer terug op bed te gaan. Ik ben nog op mijn zij gaan liggen en weer terug op mijn rug. Man, man, man. Ik heb weinig pijn gehad tijdens heel dit gebeuren, maar ik merkte natuurlijk wel dat er weinig vooruitgang in zat. Toen ik op de baarkruk zat schoot er steeds kramp in mijn heup, dat was natuurlijk niet handig en bevorderlijk voor de weeën. De verloskundige zag iedere keer haar hoofdje komen en weer teruggaan. Ik kreeg de baby niet de knik onder het schaambot door. Ondertussen waren er blokken op mijn bed geschroefd waar ik mijn benen op kon laten rusten, dat was echt een verademing en gaf mij wat extra steun. Toen ik bijna 2 uur aan het persen was, werd ‘voorgesteld’ dat ik naar de verloskamers van het ziekenhuis gebracht zou worden. Ik zei alleen maar ‘oké’, waarop mijn man vroeg wat er precies verder ging gebeuren. In het ziekenhuis zou ik aan het infuus moeten en zou ik medicijnen krijgen om pittigere weeën te krijgen, zodat ik daarmee kon proberen om de baby eruit te persen. Na bijna 2 uur persen ben je namelijk aardig wat kracht armer.. Op dat moment zei ik ‘oké, is goed’, maar het enige wat ik dacht was ‘HELL NOOOOOOOOOO. Ik ga NIET in een f*cking rolstoel zitten met iedere 1,5/2 minuten persweeën, terwijl mijn kind er bij-na uit is, over de gangen, naar een andere afdeling, overgedragen worden en aan het infuus, Fem.. geef alles wat je hebt’. Van buiten had niemand dit in de gaten, want ik lag nog steeds in mijn eigen wereldje. Alsof ik nog niet alles gaf, kon ik ‘ineens’ ergens extra kracht vinden en ik ging persen of mijn leven er vanaf hing. Vanaf dat moment zag de verloskundige dat er vooruitgang in zat en werd ik flink aangemoedigd om zo door te gaan. Yessss ze was de knik door, als het zo doorging hoefde ik niet naar de verloskamers – ondanks dat die al waren gebeld dat ik eraan kwam. Dat in gedachte houdende zorgde dat ik er nog meer voor ging. Ondertussen werd nog aan mijn man gevraagd of hij het wilde zien en ook werd aan mij gevraagd of ik met een spiegel wilde kijken. Mijn antwoord was heel kort en duidelijk ‘nee!’. Ik wilde alleen maar dat ze zo snel mogelijk uit mij was en dan zou ik haar wel goed bekijken. Op een gegeven moment voelde ik dat het ‘hoofdje stond’. Hierbij is het hoofdje bijna geboren zoals dat heet. Op dat moment moest ik wachten op een volgende wee en dat duurde natuurlijk een eeuwigheid. Ik ging goed aan de slag om mijn ademhaling onder controle te houden, want het idee dat het hoofdje er bijna uit is maar net niet, is niet echt heel aangenaam.. Ik had al vaak gehoord dat het aanvoelde of je een brandende bal hebt van onderen, maar dat ervaarde ik zelf zo niet. Wel of er een te grote bal zat, maar dat lijkt mij vrij logisch… Bij de volgende wee kon ik weer alles geven en werd haar hoofdje geboren. Ik moest op dat moment wachten, maar ik had nog steeds een flinke wee en zei dat ik haar er echt uit wilde hebben. De verloskundige gaf aan dat ik nog één keer mocht persen en toen… toen werd Maya geboren!

Bevallen.. en toen

Maya werd meteen op mijn borst gelegd. Ik had hele tijd mijn bikinitopje aan van toen ik nog in bad zat en ik had de hele tijd lekker warme handdoeken over mij heen. Ondertussen had ik een koud washandje op mijn ogen, want die waren helemaal dik door het lange persen. Ik kon één oog maar een klein beetje openen om haar te zien. Vlak daarna zag ik eigenlijk alleen maar viezigheid op mijn borst en vroeg ik dat even af te doen. Ondertussen wachtte we tot de navelstreng was uitgeklopt, zodat mijn man die door kon knippen. Dit duurde een minuut of 5. Ondertussen lag ik er nog steeds bij als hoe ik tijdens de bevalling erbij lag. Ik vroeg daarop wat er nu verder ging gebeuren en wanneer die placenta eruit zou moeten. Ik kreeg een prik in mijn been, die er volgens mij voor moest zorgen dat je baarmoeder krimpt zodat de bloedingen snel(ler) stoppen en je placenta goed los laat (als ik mij niet vergis). Een paar minuten na het doorknippen van de navelstreng moest ik nog één keer persen en toen kwam de placenta er meteen uit. De verloskundige controleerde deze, liet hem aan mij zien en gaf aan dat hij vrij groot was en er goed uit zag. Een vrij grote placenta, zorgt ook voor een grote wond in de baarmoeder (dus ook een tijdje vloeien na de bevalling). Er werd nog gevraagd of ik de placenta mee wilde nemen, maar dat hoefde voor mij allemaal niet. Gooi maar lekker weg was dan ook mijn reactie. Vervolgens vroeg ik wat de schade was en bleek dat het er allemaal vrij netjes uit zag, maar ik wel een paar hechtingen zou krijgen. Allemaal prima dacht ik, tot de spuitjes voor de verdoving werden gezet. Man, die vond ik niet prettig en ook tijdens het hechten heb ik de hand van mijn man een paar keer samen geknepen. Op een paar stukjes kon er namelijk geen verdoving werden gezet. Van tevoren dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen, ik bedoel je bent immers net bevallen van een kind. Toch vond ik de hechtingen samen met de laatste persweeën het meest vervelende van heel de bevalling. Daarna werd Maya even van mijn borst gehaald om wat testjes te krijgen en te worden gewogen. 3.780 gram schoon aan de haak, al viel dat nog mee want Maya heeft een lekker dik koppie waardoor ze een stukje zwaarder leek dan ze daadwerkelijk was.

Nadat de testjes met Maya waren gedaan – waar ze natuurlijk goed voor slaagde 😉 – werd Maya aan de borst gelegd. Dit ging alleen niet, dus na een minuut of 10 stopten we daarmee. Inmiddels was het een uur of 7.45 uur en ik vond het allemaal best lang duren. Ik had dan ook geen idee wat er precies gedaan werd zodra een baby geboren was. Mijn man en ik kregen wat ontbijt en besloten onze naasten in te lichten. Onze families en een paar goede vrienden hebben we gebeld. Dit was zo’n heerlijk moment, vooral omdat niemand het op dat moment had verwacht dat wij een kindje hadden gekregen omdat we dus allebei ’s avonds nog wat mensen hadden geappt.

Vlak daarna mocht ik voor het eerst gaan douchen. Het is belangrijk dat je dan ook plast, maar als je net wat hechtingen hebt en bevallen bent werd ik gewaarschuwd dat dit erg pijnlijk kon zijn. Ik moet zeggen dat het geen pretje was, het brandde vooral maar ik vond het wel meevallen. Het was heerlijk om even lekker te douchen en mezelf daarna weer aan te kleden. Vlak daarna wilden we naar huis toe gaan, het was toen ongeveer half 10/ 10 uur. We werden geadviseerd om ons kraamzorgbureau te bellen dat we naar huis toe gingen. Voordat we daadwerkelijk de deur uit gingen, werd bij Maya nog één keer haar temperatuur opgemeten. Deze was net wat te laag, waardoor we nog even moesten blijven. Aan ons werd gevraagd of we het erg zouden vinden als we naar een andere kamer zouden gaan, zodat de kamer met bevallingsbad klaargemaakt kon worden voor een ander stel dat eraan kwam die ook graag een kamer met bad wilde hebben. Wij vonden dit geen probleem en verhuisden naar de overkant. Daar werd Maya in een bedje gelegd met kruikjes. Op dat moment zou het nog even duren voor wij naar huis toe zouden gaan en besloten mijn ouders dan maar even naar het kraamhotel te laten komen. Zij konden dan hun kleindochter alvast zien en wij ons verhaal alvast kwijt. Ondertussen belden en appten we allerlei mensen en zette ik een foto op Instagram en Facebook dat Maya geboren was. Niet veel later werd de temperatuur van Maya weer opgenomen en nog steeds was haar temperatuur te laag. Ze werd uitgekleed en op mijn borst gelegd om zo lekker op te warmen. Mijn ouders kwamen vervolgens aan met zo’n grote ballon waarop ‘It’s a girl’ stond. Super leuk en lief. We konden even lekker kletsen en toen zij op het punt stonden weg te gaan moest ik nodig plassen. Ik had alleen ons babytje natuurlijk bij mij liggen en daarnaast was ik natuurlijk net bevallen dus dat ging niet zomaar. De kraamzorg kwam Maya van mij afhalen en meteen haar temperatuur meten. Deze was inmiddels goed, yessss! We mochten naar huis toe. Nadat ik naar de wc was geweest – waar ik dus even de tijd voor nam, want alles is beurs en pijnlijk, en weer goed had geplast konden we onze spulletjes bij elkaar rapen en lekker naar huis toe. Om 14.00 uur waren we thuis, heerlijk… eindelijk met zijn drietjes in ons huis ♡ .

Hoe de dag verder ging en hoe mijn kraamweek verliep, ga ik je vertellen in een update over de kraamweek.

Prangende vragen

Er zijn een aantal vragen die ik echt ont-zet-tend vaak heb gekregen en die ga ik binnenkort in een Q&A beantwoorden. Mochten er nog dingen zijn die jij wil weten of waar je benieuwd naar bent, laat die dan gerust hieronder even weten.. dan neem ik ze mee in de Q&A!

Ik zou het leuk vinden als je mij zou volgen via Bloglovin’ | Instagram | Facebook