Update brandwonden Maya: 3 weken verder

Terwijl ik de zaterdagochtend dat het artikel online kwam de gebeurtenissen van die week van mezelf af aan het schrijven was, leek het vrij goed te gaan met Maya. Tot die ochtend speelde ze namelijk goed en kon ze zichzelf best goed vermaken. Nadat ze wakker werd van haar ochtendslaapje was het echter andere koek. Maya wilde helemaal niets meet eten, niets meer drinken en was onophoudelijk aan het krijsen. Dat zorgde ervoor dat we diezelfde avond nog in het ziekenhuis zaten. Inmiddels zijn we ruim 3 weken verder nadat Maya haar brandwonden op heeft gelopen en gaat het stukken beter. Ik heb ontzettend veel (privé) berichtjes gehad op social media, telefoontjes en appjes van bekenden. Ik praat jullie vandaag allemaal bij over de afgelopen drie weken en hoe het nu met Maya gaat.

In het vorige artikel leek het dus best aardig te gaan, maar nadat Maya wakker werd veranderde dat. Maya at en dronk dus niets meer en was bijna onophoudelijk aan het huilen. We besloten om aan het eind van de middag toch even met het ziekenhuis te bellen, aangezien ze sinds die ochtend vroeg ook geen plasluiers meer had gehad. Dit kan een teken zijn van uitdroging. Ze zouden Maya beoordelen en kijken of er toch geen infecties zouden zijn en uitgedroogd was. Vooral dat laatste kan bij die kleintjes snel gaan. Dit was gelukkig beide niet het geval. Ze had pijn en voelde zich niet lekker, maar hier moesten we echt ‘even’ doorheen. Het advies was om Maya wel de maximale dosis aan paracetamol te geven gedurende een aantal dagen. Makkelijker gezegd dan gedaan kan ik je vertellen. Maya verzet zich ontzettend tegen een zetpil en weet die er soms zelfs weer uit te drukken. Daarnaast ligt ze ook echt niet stil en verzet ze zich op alle mogelijke manieren. Daarbij moesten we haar temperatuur ook goed in de gaten houden. Het was allemaal een grote uitdaging kan ik je vertellen.

Als kers op de taart werden mijn man en ik allebei ziek. We kregen buikgriep. Toen het vorige artikel online kwam, zei mijn man al snel dat hij niet lekker was. Omdat hij pas 1 keer in de 12 jaar dat wij samen waren ziek is geweest, dacht ik al snel ‘ohhh nee toch’. Vervolgens werd ik ‘s middags zelf ook niet lekker. We gingen toch door omdat we best wat bezoek kregen van familie die Maya even wilde zien. We voelden ons beide zo beroerd, maar als je een kleintje hebt moet je door.. zeker als het met haar niet goed gaat. We zijn daarom toch samen naar het ziekenhuis gegaan ’s avonds met Maya. Overdag had mijn man al wat op bed gelegen, ook toen er wat bezoek was. Dat is dus niks voor hem. Toen we ’s avonds thuis waren uit het ziekenhuis kwam er weer bezoek. Zodra zij weg waren ging ik op bed liggen. Ik was zo ontzettend misselijk en heel mijn zwangerschap kwam weer terug. Toen ik vervolgens ging overgeven en dat de volgende dag ook moest, was het ‘feest’ compleet. Ondertussen ging het met Maya oké. Het ene moment was ze heel jengelig en krijste ze de boel bij elkaar en dan was ze weer een halfuurtje lief aan het spelen. Het was natuurlijk niet niks. Daarnaast had ze ook nog last van doorkomende tandjes en dus mega veel spuitluiers. In de loop van de volgende week werden trouwens veel mensen om ons heen ook ziek, de meeste waren bij ons geweest dat weekend maar sommigen ook niet. Echt een rottig griepvirus! 

Mijn man en ik zouden de week nadat het ongeluk was gebeurd de zorg voor Maya afwisselen. Helaas ontvingen we op maandagavond bericht dat het niet goed ging met zijn oma. Een aantal uur later overleed zij. Mijn man ging dinsdagochtend vroeg halsoverkop naar Marokko toe voor de uitvaart. Op dat moment voelde ik mezelf heel rot en zelfs een beetje eenzaam. Hij was zo ver weg, maar mijn ouders waren nog op vakantie in Canada en mijn zus in Maleisië. Nu had ik nog wel wat mensen op wie ik een beroep kan doen, maar als je mij een beetje kent weet je dat ik dit niet zo snel doe. Ik voel mezelf dan al snel tot last. Alleen als iemand heel erg ‘aandringt’ om mij te helpen dan zal ik daaraan toegeven. Laten we zeggen dat dit een verbeterpuntje voor mezelf is. Die week zorgde ik dus zelf voor Maya. Gelukkig kon ik dat goed regelen met mijn werk.

Het was een vrij pittige week. Maya was over het algemeen erg aanhankelijk en veel aan het jengelen en krijsen. Man, man, man… dat vind ik echt heftig. Ja, logisch gezien wat ze heeft meegemaakt. Om dat vervolgens 24/7 alleen op te vangen vond ik pittig. Zeker omdat je zelf ook wel onzeker kan worden als je kindje zich niet kan uitten en kan vertellen waar ze precies last van heeft of wat ze voelt. Ik had wel wat leuke afleiding. Zo gingen we op woensdagochtend even met een vriendin de stad in en een koffietje doen. Vrijdagavond ging ik bij mijn broer en zijn gezin eten. Tussendoor wilde ik voornamelijk met Maya thuis zijn, want ze had haar rust ook echt nodig. Zaterdagavond laat kwam mijn man eindelijk weer thuis en daar was ik heel erg blij mee. 

In de week dat hij weg was moest ik twee keer met Maya naar het ziekenhuis toe. De eerste keer die week was Maya wel weer wat overstuur als de arts in haar buurt kwam. Toch knap dat zo’n kleintje dat verband al kan leggen tussen en persoon in een witte jas die haar dus pijn gaat doen. De tweede keer dat we die week terug gingen, ging het gelukkig erg goed. De jonge arts wist Maya meteen te laten lachen en die zat verder niet aan de wonden. Op de wonden zat een ‘aquaverband’. Dit zou er automatisch af moeten vallen als de wonden droog werden en de huid zou gaan helen. Die vrijdag zat dat verband er precies een week erop en moest het er eigenlijk af zijn gevallen. Dit was niet zo, dus de maandag erop (nu twee weken geleden) moesten we terugkomen. Dan zouden ze artsen daar het verband eraf gaan halen. Daar zag ik erg tegenop, want ik wist zeker dat het Maya veel pijn zou gaan doen. Dit beaamde de arts ook. Het enige ‘voordeel’ vond ik dat mijn man er dan weer bij zou zijn.

Gelukkig vielen de verbandjes er op zondag alsnog vanzelf af. Er was nog wel een klein stukje open, maar daarvoor hoefde we niet terug te komen. Die maandag was dan ook onze laatste afspraak in het ziekenhuis. Na zes bezoekjes in 1,5 week tijd vond ik dat ook prima. Wel hielden we Maya die week nog thuis van het kinderdagverblijf. Ik was die week thuis met haar en de week verliep vrijwel hetzelfde als de week ervoor. Een aanhankelijk baby, maar wel eentje die steeds wat meer zelf ging spelen en ook echt wel wat vrolijke momenten had. Het waren steeds maar korte momentjes, maar wel hele fijne.. Mijn man ging deze week ook weer aan de slag. 

Inmiddels gaat het weer best goed met Maya. Vorige week was de eerste ‘normale’ week weer. Mijn man en ik waren allebei aan het werk en Maya ging dinsdag tot en met donderdag weer naar de oppas en het kinderdagverblijf toe. De structuur en de andere omgeving doen haar zichtbaar goed en ze zit weer wat beter in haar vel. Wel blijft ze nog steeds wat meer aanhankelijk, maar het gaat alweer stukken beter in vergelijking met de twee weken dat ik thuis ben.

De brandwonden zien er tot nu toe goed uit. Haar armpje, handje en vingertjes zijn aan het vervellen. Dit ging best snel en dat is logisch aangezien dat eerstegraads brandwonden zijn. Ze heeft nu wat littekens op haar onderarm en wat kleurverschil in de huid, maar ik verwacht dat dit over een tijdje wel weer is bijgetrokken.

De tweedegraads brandwonden op haar buik en zij zien er goed uit. In het begin was het vuurrood, maar inmiddels wordt het allemaal weer wat meer lichtroze. Je ziet het natuurlijk nog goed, maar toch ziet het er goed uit. We gaan er vanuit dat het allemaal heel goed gaat herstellen, al zal het wel een paar jaar gaan duren. De artsen zeiden zeker 2-3 jaar, maar dat is prima. Mogelijk blijft er wat kleurverschil in de huid of een litteken, maar dat zul je dan waarschijnlijk alleen maar zien in daglicht. Het was een hele belevenis dus, maar so far so good.

Bedankt voor alle lieve meelevende berichtjes.

Ik zou het leuk vinden als je mij zou volgen via Bloglovin’ | Instagram | Facebook