Ongeveer 3 weken geleden maakte ik bekend dat ik mijn tweede kindje verwacht. 2020 zal het jaar worden waarin wij een gezin van 4 worden. Vandaag is het tijd voor mijn eerste zwangerschapsupdate van mijn tweede zwangerschap. Hoe is het eerste trimester gegaan?
Zoals ik vorige keer al vertelde, was ik nu veel meer bezig met mogelijk zwanger worden dan toen ik zwanger werd van Maya. Ik was niet volledig gebrand op een tweede kindje krijgen, maar had een zeer onregelmatige cyclus. Zo onregelmatig dat ik mezelf regelmatig afvroeg of het allemaal wel goed ging. Dan was ik eens in de vier weken ongesteld, dan pas na 8 a 9 weken weer. Ik heb de afgelopen maanden dan ook meer dan eens een zwangerschapstest gedaan. Ik begreep er helemaal niks van en dacht dit kan niet goed zijn. Wij wilden natuurlijk graag een tweede kindje, dat het zo vlot is gegaan had ik alleen toch stiekem niet verwacht. De laatste cyclus kocht ik een aantal ovulatietesten. Niet zozeer om te weten wanneer ik dan zwanger zou kunnen raken, maar ik wilde gaan bijhouden wanneer ik een eisprong had. Dit wilde ik dus doen dat als ik na een jaar nog niet zwanger was, ik alvast wat info had als ik een keer naar de arts zou gaan. Ik was niet zo goed in het doen van die testen, als in… ik deed ze maar 1 keer in de drie of vier dagen haha. Ik had op een gegeven moment wel een beetje een beeld van mijn cyclus. Toen ik vervolgens na een paar weken nog niet ongesteld was en een aantal klachten kreeg dacht ik wel van ‘hmmm het zou wel eens zo ver kunnen zijn’. Volgens mij was het een dinsdagochtend dat ik een test deed, voordat ik naar mijn werk ging. Deze test was negatief, ik vond het niet zo erg maar wel vreemd want waarom bleef mijn ongesteldheid nu dan weer uit? Gedurende die week kreeg ik sterker het idee dat ik wel eens zwanger zou kunnen zijn. Op vrijdagochtend deed ik dus weer een test en deze was positief, al was het een heel licht streepje.. het was een streepje. Op dat moment kon ik het nog niet helemaal geloven, maar de dagen erna volgde er nog wat testen en was het overduidelijk haha.
Ik was er wel mee bezig, maar het zou nog maar zo pril zijn en er kon nog van alle gebeuren. Ik vond die weken tot aan de eerste afspraak bij de verloskundige (zo’n 3,5 week later) echt heel erg lang duren. Om mij heen hoor ik altijd dat het zo snel gaat, nou dat vond ik dus niet. Killing vond ik het. Bij Maya kwam ik pas veel later achter de zwangerschap en toen ik daarover belde kon ik een paar dagen later al terecht voor een vroege echo waarbij ik haar hartje zag kloppen. Toen de afspraak eenmaal was zag ik het hartje echt direct kloppen. Voordeel als je weet waar je moet kijken en wat je moet zien haha. In de tussentijd was ik naast vermoeid ook al een stuk misselijker geworden, dus daardoor wist ik wel dat er wat gebeurde in mijn lijf.
De misselijkheid nam steeds verder toe en de wc knuffelen werd een dagelijkse bezigheid. Ik vind overgeven echt vreselijk en probeer het soms tegen te houden. Stomste wat je kunt doen, want volgens mij wordt het daardoor echt alleen maar erger haha. Deze keer trok ik vrij vroeg aan de bel bij de huisarts om medicijnen te krijgen. Ik kreeg wederom emesafene, zoals ik ook bij Maya kreeg voorgeschreven. Deze medicijnen doen bij mij alleen niet zo heel erg veel, maar ik word er wel suf van. Op aanraden van de verloskundige heb ik inmiddels een ander medicijn erbij (primperan), deze combi is best oké. Niet dat ik niet meer misselijk ben of hoef over te geven, maar het scherpe randje gaat er een beetje af.
Ik werk nog steeds fulltime, 36 uur in vier dagen. Dit is prima te doen, want ik krijg gelukkig veel vrijheid van mijn werkgever. ’s Ochtends gaat het bij mij vaak nog prima. Ik zit dan ook iets voor 6.00 in de auto om rond 6.30 op kantoor te zijn. Ergens in de loop van de ochtend/middag vaak tussen 11.30 / 13.00 rij ik naar huis. Dan begint de misselijkheid steeds heviger te worden. Ik werk dan thuis verder, maar vind het wel prettig om dan in de buurt van mijn eigen wc te zijn. Toevallig heb ik vorige week twee keer overgegeven op kantoor. Niemand die dat in de gaten had, want ik ga dan naar een andere verdieping haha. Ik vond dat echt niet prettig en probeer dat te voorkomen. Als ik een slechte nacht achter de rug heb, blijf ik heel de dag thuis werken. Heel fijn dat het zo kan en vooralsnog werkt dit prima voor mij.
Naast het flink misselijk zijn en overgeven, heb ik helaas ook aardig wat andere kwaaltjes. Ik ben al weken flink verkouden.. iedere keer als ik denk dat het wat beter gaat, gaat het de dag erna weer slechter. Onlangs ben ik ook een week ziek thuis gebleven, want ik had last van hevige hoestbuien. Alles in mijn lichaam deed pijn en ik heb er inmiddels 2 gekneusde ribben aan overgehouden. Ik dacht regelmatig dat ik in zo’n hoesbui zou stikken – is uiteraard niet- en ze eindigde regelmatig in overgeven en bloedneuzen. Gelukkig gaat dat nu een stuk beter, maar nog is het helaas niet helemaal weg. Volgens de huisarts is het echt een kwestie van uitzieken, vooral als je zwanger bent. Dit is gewoon niet helemaal mijn seizoen nu merk ik, dus ik hang vooral veel op de bank. Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen waar ik Maya al wel eens een middagje heen heb kunnen brengen als ik bijvoorbeeld in het weekend alleen met haar was. Ik vind het zo sneu als ik alleen maar een beetje hangend van de bank haar een beetje aandacht kan geven. Dan vind ik het fijner dat ze bij iemand is die haar alle aandacht kan geven.
Verder heb ik ook alweer flink last van mijn bekken. Sommige mensen vinden dat erg vroeg, maar ik had natuurlijk flinke bekkeninstabiliteit tijdens de zwangerschap van Maya. Het is natuurlijk nog niet zo heel lang geleden dat ik zwanger was van haar dus ik vind het niet zo gek dat het nu al begint. Nu weet ik alleen wel beter waar ik op moet letten en doe ik dat dus ook. Ik heb de fysio ook alweer ingeschakeld en dat is voor nu prima.
Het eerste trimester was dus nog niet echt genieten geblazen, overigens terwijl ik dit schrijf en ik 16 weken zwanger ben nog niet echt haha. Extra fijn om tijdens een echo haar nu te kunnen zien. Als je van een klein wormpje tijdens de eerste vroege echo, vervolgens een mooi babytje ziet met zover nu gezien kan worden alles erop en eraan tijdens een echo rond 12 weken weet je dat je het ergens voor doet. Dat hou ik mezelf dan ook voor én daarnaast ben ik goed in relativeren en weet ik dat ik mezelf sowieso over een jaar weer prima voel en daar kan ik goed mee leven :-). Ook heb ik nog steeds hoop dat die misselijkheid deze keer wel gewoon op tijd stopt, maar dat zal de tijd leren!
Oja, ik refereer naar de baby als ‘haar’, omdat ik dat nog gewend ben van Maya. Wij weten nog niet wat het wordt, maar meer daarover een volgende keer! Binnenkort komt er een zwangerschaps- en baby Q&A online, om een hoop vragen die ik heb gekregen in één keer te beantwoorden! Als jij nog een vraag hebt laat je het dan weten?
Hier natuurlijk nog wel even een echo foto van de kleine spruit! Links zie je het hoofdje, gevolgd door het lijfje en als je een beetje begrijp wat je moet zien zie je ook nog een voetje zwaaien. Zie je dit niet, dan begrijp ik dat volkomen ;-)!
Ik zou het leuk vinden als je mij zou volgen via Bloglovin’ | Instagram | Facebook
Wat leuk om deze update te lezen! Ik kan me voorstellen dat die eerste weken best wel spannend zijn en dat het vooral heel fijn is om dan echt het hartje te zien kloppen. Gelukkig heb je daar nu wat meer vertrouwen in! Wel rot dat je nogal misselijk bent en soms zulke heftige hoestbuien hebt. Hopelijk worden die klachten binnenkort wat minder en heb je veel baat bij de fysiotherapie.
Wat balen van die misselijkheid! Hopelijk gaat het nu beter.